Öyle bir şehir ki bu...

Öyle bir şehir ki bu, anlamaz dilimizden. 

Her şey bize yabancı ve her şey uzak bizden.

Bu şehirde söylenmez türkümüz hiçbir zaman, 

Bu şehirde damlıyor ufuklardan yere kan. 

Burada gönül hasta, hisler karma karışık, 

Bu şehirde inmiyor gönlümüze bir ışık. 

Ahımızı işitmez ne kullar ne de Allah, 

Hasret açan bir güldür, bu şehirde her sabah. 

Tesellinin adını unuttuk bu şehirde, 

Hülyalı gönlümüzü uyuttuk bu şehirde. 

Burda gönül kırılmış bir taze dal gibidir. 

Kanadından vurulmuş mağrur kartal gibidir. 

Bu karanlık şehirde terkedeli sevmeyi.

 Bir uzak rüya gibi anıyoruz gülmeyi

İçimiz hasret dolu birer çılgın gibiyiz, 

Artık ufka varmıyor eski tatlı sesimiz.

 Ay, sularında donmuş, bir mermer parçasıdır, 

Ufkumuzda esen sam hep bu şehrin yasıdır. 

Duymak, sevmek, yaşamak ve bilmem daha neler. 

Bu mehtapsız kör şehrin etmemiş bağrımda yer, 

Öyle bir şehir ki bu, biganedir sevdaya, 

Suları mezar olur yıldızlara ve aya. 

Bu şehirde gönüller mermerden daha katı, 

Bu şehre düşen bizler anlamadık hayatı. 

Bir güler yüz görmedik bu şehirde bir gün biz, 

Yaşadık küskün küskün, yaşadık sessiz sessiz. 

Çiçeksiz bahçelerin bizler olduk sahibi, 

Yaşadık yaşamadan, yaşadık ölü gibi.

 Gün oldu ufka daldık burada uzun uzun, 

Boğarak feryadını bunalmış ruhumuzun, 

Öyle bir şehir ki bu, doğmaz ufkunda güneş,

 Bu şehirde ruhumuz oldu gecelere eş. 

Öyle bir şehir ki bu, kül elti bağrımızı, 

Başımız kor parçası, içimizde bin sızı. 

Öyle bir şehir ki bu, bizi ram etti yasa, 

Kalbimiz çarpmaz oldu susadık ihtirasa, 

Bizi burdan alacak çelikten kanat lazım,

 Bize başka bir şehir, başka bir hayat lazım !... 

M. Uluğ Turanlıoğlu

(KOPUZ DERGİSİ – ARALIK 1939)