Malatya’da 6 Şubat depremlerinin ilk günlerinde yaşanan acı ve tatlı hadiseler o güne dair hafızalarda silinmez bir şekilde yer alıyor. Acı hadiseler hatırlandıkça, yüreğimizdeki sızının tarifini yapmak için belki kitaplar dolusu ifadeler yazılır, ancak acı günlerin içinde yaşanmış olan, anlatılınca insana tebessüm veren o günkü ruh halini yansıtan olaylarda bulunuyor.
Malatya’da 6 Şubat depremlerinin üzerinden 4 gün geçmiştir. O günlerde sığınma merkezlerinden birisi de Malatya Kongre ve Kültür Merkezi ve bahçesidir. İçerisi aileleriyle tıka basa dolmuş, bahçesine ise çadırlar kurulmuştu.
Malatya Kongre ve Kültür Merkezi’nin içi ve dışarısı aileleriyle dolu olunca dolayısıyla çok sayıda çocukta bulunuyordu.
Kültür ve Turizm İl Müdür Yardımcısı Ali Cengiz, yanında dönemin Tiyatrolar Genel Müdürü Mustafa Kurt bulunduğu bir esnada, Malatya’da tiyatro sanatını canlı tutmaya çalışan isimlerden birisi olan Ömer Konakçı’yı arar.
Ali Cengiz ile Tiyatrocu Ömer Konakçı arasında geçen diyalog şu şekildedir:
-Aluuu, Omar neydüyon ula
“İyi Ali abi merkezdeyiz arkadaşlarla merkeze bakıyoruz.
-Ula merkez mi galmış, çıhda gel. Bütün çağaları buraya topladılar, çadırlar guruldu, gel ki bunlara tiyatro yapasın çocuhların yüzleri azuguk gülsün.
-Bizde onu düşünüyoruz Ali abi, benim Nasrettin Hoca kostümü senin odada kalmıştı. Eve girmek riskli; arabada bir kız öğrencim, bagajda da tavşan kostümü var, onunla gelir gösteri doğaçlama interaktif bir şeyler yaparız.
-“Ula davşan, dilki, ayı, gurt ne bulursan getir işte, de haydi”
malatyayenises.com
