Çarşı Yoksa, Şehir de Yok!
Malatya yanıyor.
Yangın, ateşle değil...
Ekonomiyle.
“5-6 bin esnafım konteynerde yaşıyor” diyor MESOB Başkanı Şevket Keskin.
Haklı.
Deprem vurdu, pandemi ezdi, don yıktı.
Yani Malatya, dört nala felakete koştu.
“İki yıl evlerimizden çıkamadık, iki yıl evlere giremedik. Asıl depremi ekonomide yaşadık” diye ekliyor.
Doğru söz.
Ama Ankara duymuyor.
Niye duysun ki? Seçim bitti ya...
Kayısı gitmiş.
“Ne kayısı kaldı, ne başka meyve” diyor Keskin.
Peki Malatya neyle nefes alacak?
Kayısı yoksa döviz de yok.
Kayısı yoksa ekmek de yok.
Ama masa başında oturanlar hâlâ rapor peşinde.
Komisyon üstüne komisyon...
Sonuç?
Sıfır!
TSO Başkanı Oğuzhan Ata Sadıkoğlu da tabloyu koyuyor önümüze:
“Son iki yılda 715 firma kapandı” diyor.
Düşünün!
Her gün kepenk kapatan bir Malatya var.
OSB’de çalışan sayısı 42 binden 30 bine düşmüş.
Yani iş yok.
Üretim yok.
İhracat düşüyor, nitelikli eleman kaçıyor.
Bu şehrin geleceği kime emanet?
Kime?
Keskin diyor ki:
“Çarşı dediğiniz yer ilin kalbidir. Bizim kalbimiz durdu.”
Evet!
Şire Pazarı yok, Akpınar yok.
Çarşı giderse şehir mezara girer.
Hükümete sesleniyorum:
Vergi almayı bırakın, faizsiz kredi verin.
Pozitif ayrımcılık yapın.
Yoksa Malatya diye bir şehir kalmaz.
Çünkü esnaf olmadan şehir olmaz.
Çünkü çarşı olmadan hayat olmaz.
Çünkü Malatya olmadan Türkiye eksik kalır.
Ama görünen o ki...
Malatya’yı yine unuttular.
Esnafı ayağa kaldırmazsanız, Malatya tabutunu kapatır.
